بریده‌هایی از کتاب راز بین دو نفر

سادی همیشه می‌گفت بهترین بازی زمانی شکل می‌گیرد که بازیگر با صحنه رابطهٔ احساسی برقرار کند و من آن‌قدر از ماجرای بروک ناراحت و درمانده هستم که بتوانم از پس این نقش برآیم.

اما غمی که پشت خندهٔ اوست، سینه‌ام را چنگ می‌زند.

اگر بگویی، فراموشم می‌شود. اگر یادم دهی، شاید به‌خاطر بیاورم. اما اگر شریکم کنی، می‌آموزم.

چیزی یاد گرفته باشم، این است که دوست‌پسرها همیشه گناه‌کارند.

عجیب است. همیشه فکر می‌کردم زندگی در ساختاری ازپیش‌تعیین‌شده برایم اعصاب‌خردکن و زجرآور باشد؛ اما در برنامهٔ روزانه‌ای که مادربزرگ برایمان تعیین کرده، تسکین و آرامش خاصی وجود دارد

صدایی که آن‌قدر ضعیف بود که ممکن بود اصلاً متوجهش نشوم، و کاش هیچ‌گاه متوجهش نشده بودم

به‌نظرم این بدترین چیز ممکن بود که یکی از قُل‌های آدم برود و دیگر برنگردد.

همیشه مراقب خواسته‌هات باش.»

«مگه تو بهشت هم ممکنه مشکلی باشه؟»

کاترین یا اون‌قدر مستأصل و درمونده بوده که غلط و درست رو از هم تشخیص نمی‌داده، یا یه جنایت‌کار بی‌رحم بوده.