بریده‌هایی از کتاب چشم انتظار در خاک رفتگان

«من آدمم و چون آدمم، معتقدم تنها چیزی که خاطر آدم رو جمع می‌کنه شکه، چه توی کارای این دنیا و چه اون دنیا.»

«جدآ راست می‌گن که این مملکت نفرین‌شده‌س... هیچ‌چیزش درست نیس...»

دِین آدم به مرده‌ها پرداخت‌کردنی نیست. آدم باید اون‌قدر عذاب بکشه تا سوز و دردش ساکت بشه.

شکم که دروغ سرش نمی‌شه، باید با نون ذرت یا لوبیا پُرش کرد.

مگر می‌شود فقط با دو کلمه حرف و با دست خالی حریف حکومت شد؟ تا به حال چه کسی چنین معجزه‌ای دیده؟

باید مردم رو بیدار کرد تا سایهٔ هیچ دیکتاتوری رو بالای سر خودشون تحمل نکنن و همه‌چی رو از پایه عوض کنن. البته مشکل نفهمیدن نبود. اتفاقآ خوب هم می‌فهمیدن. می‌دونستن که یه قیام مردمی خودشون رو به خطر می‌ندازه. انقلاب با منافعشون سازگار نبود.»

نسیم خنک به تو آرامش می‌دهد و ستارگان افکارت را روشن می‌کنند.

«گیس ما زنا مثل غصه‌هامون درازه و مثل روزگارمون سیاه.»

پولدارشدن همیشه با بارکشی از گُردهٔ آدما شروع می‌شه، چون هیچی از جون آدمیزاد ارزون‌تر نیس. اگه جون آدمیزاد قیمتی داشت، این‌همه جنگ توی دنیا نبود.

توی قفس دلتون می‌گیره، اما دلتنگی بهتر از مردنه. آدمی که توی زندونه بالاخره یه روز آزاد می‌شه. اما راه قبرستون برگشت نداره. واسه همینه که آقازاده‌ها باید امن وامون توی قفس بمونن.»