کتاب ساخت ایران

کتاب ساخت ایران؛ گشت و گذاری در صنعت نوشتهٔ احسان نوروزی است و نشر چشمه آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب ساخت ایران

شاید کتاب «قطار باز؛ ماجرای یک خط» از احسان نوروزی را که توسط نشر چشمه چاپ شده، قبلاً دیده یا خانواده باشید. نوروزی در ادامهٔ آن کتابش و پژوهش‌هایی که در صنعت ایران داشته، کتاب بعدی خود با نام ساخت ایران؛ گشت و گذاری در صنعت را می‌نویسد. نوروزی قلم بسیار روان و خوانایی دارد و پژوهش‌هایش را با لحن صمیمی می‌نویسد که خشکی زبان آکادمیک و پژوهش‌های دانشگاهی و حتی کتاب‌های تخصصی را ندارد و همین نکته باعث می‌شود خواندن کتاب‌هایش بسیار لذت‌بخش باشند. او فقط به شرح موضوع مورد بحث خود نمی‌پردازد، بلکه صنعت ایران را راهی می‌داند که از طریق آن به رفتار و خلقیات و اتفاقات زندگی ما ایرانیان هم نقبی بزند. به قول خودش کتاب ساخت ایران «روایت صنعتی بناست که نه شرح فنی یک چیز بلکه بیانگر سویه‌ای از حیات ما، کامیابی‌ها و ناکامی‌های‌مان باشد.»

نوروزی از دریچهٔ دید یک غیرمتخصص، موضوع صنعت‌های تک یا فوق پیشرفته در ایران را معرفی، روایت و بررسی می‌کند. او خودش را درگیر مسائل فنی نمی‌کند، اما در قسمت‌هایی که نیاز باشد، سعی می‌کند این امور را به گونه‌ای توضیح بدهد که برای هر خواننده‌ای واضح باشد. نویسنده چند ماه در این باره تحقیق کرده است؛ به کارخانه‌های تولید محصولات پیچیدهٔ صنعتی سر زده و با افراد متخصص و قدیمی در این زمینه صحبت کرده است. او سؤالات ساده و شفاف و ابتدایی می‌پرسد تا با پاسخ‌هایی که به او می‌دهند، این دستاورد بزرگ صنعتی برای خوانندگان معرفی شود. او همچنین، این موفقیت بزرگ صنعتی را که با سختی هم به دست آمده، در دل اجتماع و تاریخ ایران بررسی می‌کند؛ مشکلات این مسیر را نشان می‌دهد و اینکه چگونه کامیابی حاصل شده و بعد از کامیابی هم چه اتفاقاتی رخ داده است. 

خواندن کتاب ساخت ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات روایی پیشنهاد می‌کنیم. همچنین کسانی که سرگذشت صنعتگران را می‌خوانند، از این کتاب لذت خواهند برد.

بخشی از کتاب ساخت ایران

در جامعهٔ ما [در زمان پهلوی]، به‌خصوص قشر سیاست‌گذارش، با آن نگرش کلی که هر چیز کهنه و قدیمی را بد می‌دانست، طبیعتاً در صنعتی شدن هم به این مسئله توجه نشد که ما خودمان چه چیزهایی داریم و چگونه می‌توانیم آن‌ها را متحول کنیم تا در طی روند پویایی به تکنولوژی‌ای برسیم که مال خودمان شده باشد و آن را بفهمیم. در گذشته، همهٔ این امکانات را کنار گذاشتیم و از صفر شروع کردیم. تصور کردیم که هیچ صنعتی نداریم و اگر می‌خواهیم چینی بسازیم باید برویم یک کارخانهٔ چینی‌سازی ایجاد کنیم. بعد که کارخانه را آوردیم، چون مواد اولیهٔ آن، مواد واسطه‌ای، قطعات یدکی و همهٔ وسایل کارخانه را نمی‌شناختیم و نداشتیم، آن را هم از خارج وارد کردیم. در نتیجه، مجموعهٔ کاملاً وابسته‌ای به وجود آمد. شاید تا حدودی هم این خصیصه از این امر ناشی می‌شد که می‌خواستیم در جریان توسعه خیلی سریع حرکت کنیم. احساس کرده بودیم که از قافلهٔ توسعهٔ جهان بسیار عقب هستیم و باید این مسیر را سریعاً پیش برویم. به همین خاطر فکر کردیم که اگر بخواهیم صنایع سفال‌سازی را به چینی‌سازی تبدیل بکنیم، چندین سال طول می‌کشد، لذا بهتر است که صنعت چینی‌سازی را وارد بکنیم. به این مسئله توجه نکردیم که وقتی این صنایع به‌یک‌باره وارد کشور شود، درست است که در مدت کوتاهی قابل‌ارائه و استفاده خواهد بود ولی چون در داخل جامعهٔ ما جذب نشده و فرهنگ صنعتیِ لازم را ایجاد نکرده است عملاً زمان بیش‌تری را نیاز خواهد داشت تا به یک صنعت داخلی تبدیل شود. در عمل هم مشکلات این امر را به‌خوبی مشاهده کردیم. به محض بروز اتفاق یا سانحه‌ای کارخانه می‌خوابد: چون مواد اولیه و قطعات و سایر مواد موردنیاز آن در داخل وجود ندارد. اگر این روند را قبلاً با توجه به امکانات داخلی شروع کرده بودیم، شاید خیلی سریع‌تر می‌توانستیم یک صنعت بومی چینی در کشور ایجاد کنیم.