کتاب پل ریکور

کتاب پل ریکور نوشتهٔ کارل سیمز و ترجمهٔ محمدحسین خسروی است. نشر کرگدن این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر از مجموعهٔ «متفکران انتقادی» این نشر است.

درباره کتاب پل ریکور

پل ریکور یکی از مهم‌ترین متفکران انتقادی قرن بیستم است. «نظریهٔ خوانش» یا «هرمنوتیک» او مرزهای خوانش آثار ادبی را جابه‌جا می‌کند تا به‌شکل نظریه‌ای برای خوانش زندگی درآیند. کارل سیمز در کتاب حاضر به شرح اثرگذارترین اندیشه‌های ریکور پرداخته و بر مفاهیمی چون خیر و شر، روان‌کاوی، هرمنوتیک، استعاره، روایت، اخلاق، سیاست و عدالت در اندیشهٔ ریکور اشاره کرده است. او این اندیشه‌ها را به‌دقت در زمینه و بسترشان قرار می‌دهد، بر تأثیر مستمر آن‌ها درنگ می‌کند و در این مسیر، گرایش‌های مهم اندیشهٔ معاصر را معرفی می‌کند. مؤلف در سرتاسر این کتاب خواننده را برای خوانش خودش از آثار ریکور آماده می‌سازد و حاصل کارش کتابی است که می‌تواند راهنمای خوبی برای آثار اصلی ریکور باشد. هرچند پل ریکور را فیلسوف می‌خوانند، او به مباحثی همچون دین و تفسیر کتاب مقدس، تاریخ، نقد ادبی، روان‌کاوی، مطالعات حقوقی و سیاست نیز می‌پردازد و علاوه‌بر این، برای جامعه‌شناسی، روان‌شناسی و زبان‌شناسی نیز دلالت‌هایی دارد. ریکور فارغ از اینکه موضوع کارش چیست، همیشه از ارزش‌های برآمده از باور دینی و از عدالت اجتماعی دفاع می‌کند. او یکی از معتبرترین فیلسوف‌های زندهٔ جهان است. 

خواندن کتاب پل ریکور را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران فلسفهٔ پل ریکور پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب پل ریکور

«ریکور در اواخر دههٔ ۱۹۸۰، سی و اندی سال پس از انتشار «پارادُکس سیاسی»، بار دیگر مضمون امر سیاسی را به دست می‌گیرد و در دههٔ ۱۹۹۰ مجموعهٔ گفتارها و جستارهایی دربارهٔ ارتباط سیاست و عدالت منتشر می‌کند. انگیزهٔ او برای بازگشت به مضمون امر سیاسی، برآمده از علاقهٔ او به مسئلهٔ عدالت است که به‌نوبۀخود در پی کارش بر اخلاق پدید آمد. گذشته از این، در دههٔ ۱۹۵۰، مهم‌ترین مسئله این بود که چه چیزی موجب می‌شود با وجود ادعای مردم‌سالاریِ ایدئولوژیِ سوسیالیسم، دولت‌های سوسیالیستی تمامیت‌خواهانه رفتار کنند. اما به دنبال سقوط کمونیسم در اواخر دههٔ ۱۹۸۰ مسئلهٔ فلسفی تازه‌ای در افق فکری ریکور پدیدار شد: اگر مردم‌سالاری لیبرال به‌منزلهٔ الگوی جهانی هدایت جامعه انتخاب شده باشد، مسئولیت شهروندان جوامع لیبرال در قبال شهروندان دیگر و در قبال دولت چیست؟ به نظر ریکور این مسئله دیگر برآمده از رابطهٔ اقتصاد و سیاست نیست، بلکه برآمده از رابطهٔ عدالت و سیاست است.

چرا احساس می‌کنیم ناعادلانه است که ضعیف‌ترین عضو جامعه قربانیِ سود بزرگ‌تری شود؟ ریکور (۲۰۰۰: x) می‌گوید «انزجار از مواجهه با بی‌عدالتی» قبل از چیزی می‌آید که ما عدالت قلمدادش می‌کنیم. هر کودکی معنای بی‌عدالتی در حق خود را شدیداً حس می‌کند؛ احساسی که فریادِ «این عادلانه نیست!» آشکارش می‌سازد، و این معنا پیش از هر معنای مثبت عدالت احساس می‌شود. ریکور (۲۰۰۰: X) انگیزه‌های پنهان چنین انزجار کودکانه‌ای را این‌طور خلاصه می‌کند: «مجازات نامتناسب، بی‌وفایی به وعده، و سهم نابرابر». ریکور می‌گوید این احساس انزجار حاکی از نخستین ورود ما به حاکمیتِ عدالت است، و بدیل این سه انگیزهٔ کودکانه به‌ترتیب «قانون کیفری، قانون قراردادها و مبادلات و عدالت توزیعی» است.»