کتاب به امید دل بستم

کتاب به امید دل بستم نوشتهٔ لنکالی (Lancali) و ترجمهٔ پگاه فرهنگ مهر است. انتشارات مجید این رمان آمریکایی را منتشر کرده است.

درباره کتاب به امید دل بستم

کتاب به امید دل بستم (I Fell in Love with Hope) حاوی یک رمان آمریکایی است که نامزد دریافت جایزهٔ بهترین کتاب جوانان در سال ۲۰۲۲ میلادی و یکی از زیباترین و احساسی‌ترین رمان‌های عاشقانه‌ای است که داستانش بر اساس واقعیت نوشته شده است. این اثر از دیدگاه یک راویِ دانای کل نقل شده و کاوشی است در دوستی، احساس گناه، بیماری، عشق و تمام چیزهایی که آدمیان را به یک انسان تبدیل می‌کنند. نویسنده گفته است که این رمان پر است از خاطراتی واقعی که به‌شکل شخصیت‌های مختلف، مکان‌های مشابه و ایده‌هایی هم‌گون درآمده است. لنکالی این کتاب را در چند فصل نوشته است. عنوان برخی از این فصل‌ها عبارت است از «شمارش معکوس»، «چیزهای معیوب»، «نی‌نیِ کَره‌ای»، «تمام فرداهایِ تو» و «قافیه‌ای در تاریخچهٔ من». داستان چیست؟

کتاب به امید دل بستم داستان زندگی نوجوانانی را روایت می‌کند که با بیماری‌های مختلف در بیمارستان بستری هستند و هر لحظه به مرگ نزدیک‌تر می‌شوند. آن‌ها به دزدی‌های کوچک از فروشگاه‌ها روی می‌آوردند و رفته‌رفته فرار از بیمارستان و برنامه‌ریزی برای دزدی‌های بزرگ‌تر، تبدیل به تفریح و انگیزهٔ زندگی آنان می‌شود. این کتاب نامزد جایزه‌ی گودریدز شده است. با اینکه رمان از دید دانای کل روایت می‌شود، می‌دانیم که «سَم» شخصیت محوری است. دوستان او «سونی»، «نئو» و «کُر» نام دارند. سونی دختری است که تنها با یک ریه نفس می‌کشد و نئو به بیماری ستون فقرات مبتلا است و روی ویلچر می‌نشیند. او نویسندهٔ قابلی است و ثبت برنامه‌ها و پی‌ریزی طرح نقشه‌های مختلف این گروه دوستانه بر عهدهٔ او است. کُر عضو دیگر این گروهِ دوستانه است که مادری فرانسوی و پدری اهل هائتی دارد و از بیماری قلبی رنج می‌برد. لنکالی (Lancali) صمیمیتِ این چهار دوست را در محیطِ سردِ بیمارستان به نمایش می‌گذارد.

خواندن کتاب به امید دل بستم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی آمریکا و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب به امید دل بستم

«یادم نمی‌آید بیدار شده باشم یا اصلاً خوابیده باشم. واردِ دنیای دیگر و شکل دیگری می‌شوم. انگار که از این دنیا فاصله گرفته‌ام، روی یک دانه شن یا ابری که خیلی به زمین نزدیک است تمرکز کرده‌ام و ناگهان به یاد آوردم کجا هستم. گل‌های وحشی و علف‌های بلند در سرتاسر زمین رشد کرده‌اند و ذره‌ای از شهرنشینی به این زمین نفوذ نکرده است. پرنده‌ها آواز می‌خوانند، حیواناتِ کوچک دنبال غذا می‌گردند و درخت‌ها، مرتع را قاب گرفته‌اند. آسمان لبهٔ بوم به کوه‌ها می‌رسد و دیگر هیچ نیست جز آب.

«وای، چه خوب.» باد، صدایی را هم همراه با خود می‌آورد. من به عطر اقیانوس روی می‌کنم و رنگ آبی که در خط ساحلی کف می‌شود. «بیدار شدی.»

پسری کنارم نشسته و به منظرهٔ دیگری چشم دوخته و گلدانی را با آستین‌های یک ژاکتِ دزدیده شده کفِ دو دستش گرفته است.

سؤال می‌کنم: «من دارم خواب می‌بینم؟»

سر تکان می‌دهد.

«من تابه‌حال در رؤیای هیچ‌کس نبودم.»

می‌گوید: «فکر نمی‌کنم این رؤیایِ من باشه. به نظرم رؤیایِ تو هم هست. مثلِ دو نقاشی که از پسِ قاب‌هایشان با هم تلاقی کردند.

دوباره به مزرعه خیره می‌شوم، به زندگی و نوری که در آن جریان دارد. سپس به دریایِ بی‌کرانِ او روی می‌کنم؛ بوی شوری و ابرهایی که در دوردست‌ها دارند شکل می‌گیرند.

می‌گوید: «می‌خوام کُر رو هم بیارم پیش خودم. اینجا خیلی دنجه و به‌جز صدای موج‌ها خیلی بی‌سروصداست.» او به آب‌های آرام و شن‌های تیره اشاره می‌کند. من اما وقتی صحبت می‌کند به صورتش نگاه می‌کنم. لب‌هایش کمی از هم فاصله می‌گیرند و گوشه‌های لبش از فکر اینکه سی هم روی این سنگ‌ها با او قدم بزند بالا می‌رود.»