بریده‌هایی از کتاب آتوسا

رکسانا گفت: ـ آیا شما در میان بزرگان و نامداران کسی را می‌شناسید که بگوید از جنگ و گریز بیزار است؟ اگر چنین مردی هم در کاخ رفت و آمد کند، از هراس آن‌که او را ترسو بنامند، خاموش می‌ماند و پندارش را آشکار نخواهد کرد. ما در زمانی زندگی می‌کنیم که زور بازو، هنری مردانه و زیبایی و زایایی، برترین هنر زنان است. آتوسا با ناخشنودی گفت: ـ پس چرا مرا به راهی می‌کشید که خودتان آن را باور ندارید؟ شما همواره تلاش کرده‌اید تا بانویی زیبا از من بسازید و اکنون می‌گویید که آن را هنر یک زن نمی‌دانید. رکسانا گفت: ـ زیرا مرزی ژرف، آن‌چه هست را از آن‌چه باید باشد، جدا می‌کند.

بهترین دست‌آوردهای زندگی شما چه چیزهایی هستند؟ ـ شادی مردمان و نام نیکی که از ما در یادها می‌ماند.

زندگی تلاشی است برای نزدیک کردن آن‌چه هست، به آن‌چه آرزو داری.

کاریزهایی که گاهی تا ژرفای ۱۲۰ متری زمین پایین رفته‌اند، هنوز هم در دقیقه ۲۰۰ تا ۳۰۰ لیتر آب گوارا به مردم آفریقا پیشکش می‌نمایند. هزاران کیلومتر دورتر از پارس آبی بر گستره‌ی بیابان روان است که سرچشمه‌ی آن را در هزاره‌های گمشده‌ی ایران باید جست.

تنها کسی که در مرداب می‌میرد، سرانجام بخشی از آن آبگیر می‌شود و آنان که آزادانه از کناره‌ها گذر می‌کنند، هرگز در نخواهند یافت نیلوفرهای آبی، ریشه در هستی کدام گمشدگان دارند.

بازنده‌ی میدان هستی می‌شویم آن‌گاه که مهر ورزیدن را که تنها بهانه‌ی زیستن است و پیشکشی اهورایی است در پیمانه‌ی گیتی می‌ریزیم و درخشندگی‌اش رابه خاک می‌آلاییم.

زندگی تلاشی است برای به هم رساندن آرزوهای درون با جهان پیرامون.

همه‌ی اندیشه‌های ما از آن‌جا سرچشمه می‌گیرد که زندگی را دو بخش کرده‌اند: نخست، آن کارهایی که می‌توانیم برای بهبود روزگار خویش انجام دهیم و دیگر، بخشی که در میدان توانایی ما نیست. نشستن و پیوسته به ناتوانی‌ها اندیشیدن، امید و نیروی ما را از بین می‌برد. بنابراین پسندیده است، به کارهایی که در میدان توانایی ما هست، بپردازیم.

این سخن زرتشت را به یاد آورید که «راستی را بخواهیم برای پیوستن به راستی» او هرگز نگفت به راه راست برویم تا سختی نبینیم و آسوده زندگی نماییم.

و فراگرفته بود که مهربانی و داد و دهش همه‌ی خواسته‌های او را برآورده نمی‌سازد. خشم، فریاد و ایستادن در برابر ستم، بخش‌هایی از زندگی است که نباید به فراموشی سپرده شوند.