بریده‌هایی از کتاب از ما بهتران، داستان موفقیت

نکته جالب این است که چندان هم خواهان آن نیستیم تا به وجود این الگوها اعتراف کنیم! ما تمارض می‌کنیم که موفقیت اختصاصاً مسئله‌ای مربوط به شایستگی فردی است؛ اما هیچ نکته‌ای در سرگذشت افرادی که بررسی کردیم وجود نداشت که نشان‌دهنده ساده بودن موضوع باشد. درواقع، این داستان افرادی است که فرصت ویژه‌ای به‌دست آورده بودند تا بسیار سخت کار کنند و از آن فرصت استفاده کنند. به‌طور اتفاقی در سنی و دوره‌ای بودند که بقیه افراد جامعه تلاش‌های استثنایی‌شان را تحسین می‌کردند. موفقیت آن‌ها فقط براساس تلاش خودشان نبود؛ بلکه محصول دنیایی بود که در آن بزرگ شده بودند.

این نه یک بهانه، بلکه یک حقیقت بود. او مجبور بود مسیر زندگی‌اش را خودش به‌تنهایی بسازد. هیچ‌کس، نه ستاره‌های موسیقی راک، نه ورزشکاران حرفه‌ای، نه میلیاردرهای نرم‌افزار و نه حتی نوابغ، مسیر زندگی‌شان را به‌تنهایی نساختند.

ما به این دیدگاه چسبیده‌ایم که موفقیت صرفاً براساس عملکردِ شایستگی فردی است و دنیایی که همه ما در آن بزرگ می‌شویم و قوانینی را که انتخاب می‌کنیم تا در قالب جامعه آن‌ها را بنویسیم، اصلاً مهم نیستند.

توضیحات شخصی درباره موفقیت، کارایی ندارد. افراد از هیچ سر برنمی‌آورند. ما از خانواده و پشتیبان برخورداریم. شاید به‌نظر برسد افرادی که جلوی پادشاهان ایستادند، خودشان به‌تنهایی این کار را کردند. اما درواقع آن‌ها همواره بهره‌وران مزایای مخفی، فرصت‌های استثنایی و میراث فرهنگی هستند که به آن‌ها اجازه می‌دهد تا بیاموزند، سخت تلاش کنند و به‌گونه‌ای دنیا را درک کنند که دیگران نمی‌توانند. اینکه ما کجا و کِی بزرگ شده‌ایم، مهم است. فرهنگی که به آن تعلق داریم و میراث باقی‌مانده از اجداد ما و الگوهای موفقیت، ما را به‌گونه‌ای که تصورش را نمی‌کنیم، شکل می‌دهند.‌ به عبارتی دیگر، پرسیدن اینکه افراد موفق چه جوری هستند، کافی نیست. تنها با طرح این پرسش که آن‌ها اهل کجا هستند، می‌توان این مسئله را که چه کسی موفق می‌شود و چه کسی نه، حل کرد.

به نظرم داشتنِ آی‌کیوی بالا مایه آزار است؛ آی‌کیوی بالا که داشته باشی، به دنبال آن هستی که افکارِ عمیق رو تخصصی کنی و به آن‌ها فکر کنی. چیزهای کم اهمیت رو نادیده می‌گیری.

دیوید آرکوش، تاریخدان، زمانی به مقایسه ضرب‌المثل‌های روستایی رایج بین کشاورزان روسی و چینی پرداخت. تفاوت‌ها شگفت‌انگیز بودند. «اگر خدا نخواهد اتفاقی بیفتد، زمین هم محصولی نمی‌دهد» ضرب‌المثل رایج روسی است. این نوعی سرنوشت‌گرایی و بدبینی است که در نظام سرکوب‌کننده زمین‌سالاری رایج است؛ نظامی که در آن هیچ دلیلی ندارد که کشاورزان بخواهند به سودمندی کار خودشان اعتقاد داشته باشند. از طرفی دیگر، آرکوش می‌نویسد که ضرب‌المثل‌های چینی، این عقیده را در ذهن آن‌ها وارد کرده است که «کار سخت، برنامه‌ریزی هوشمندانه و اعتمادبه‌نفس یا تعاون با گروهی کوچک در گذر زمان پاداش خواهد داشت.»

یکی دیگر از نکات جالب این عدد جاودیی این است که ده هزار ساعت، زمانِ بسیار زیادی است. تقریباً غیرممکن است که خودتان در جوانی به این مقدار دست یابید. باید والدینی داشته باشید که شما را تشویق و حمایت کنند. فقیر هم نباید باشید زیرا اگر مجبور باشید که در کنار شغل اصلی خود شغل دومی برای گذران امور زندگی‌تان داشته باشید، دیگر هیچ وقتی در روز برایتان باقی نمی‌ماند تا به‌اندازه کافی تمرین کنید.

اگر به‌اندازه کافی سخت کار کنید و خودتان را نشان دهید و از ذهن و تخیل خود بهره بگیرید، آنگاه می‌توانید دنیا را بر وفق مرادِ خودتان شکل دهید.

کاری پر زحمت اگر هدفی نداشته باشد، نوعی اسارت است. وقتی کاری پر زحمت هدفدار شد، آنگاه این کار، شما را وا می‌دارد تا دستتان را دورِ کمرِ همسرتان حلقه کنید و رقص و پایکوبی کنید.

دنیای آن‌ها -فرهنگشان و نسل آن‌ها و تاریخچه خانوادگی‌شان- بزرگ‌ترین فرصت‌ها را به آن‌ها داده بود.