بریده‌هایی از کتاب زندگی تو را دوست دارد (هفت اقدام معنوی برای رسیدن به شفا در زندگی)

عالم هستی به‌جای این‌که یک ماشین عظیم باشد، یک اندیشه بزرگ است.

کودکان مانند پرندگانی هستند که بالای جسمشان پرواز می‌کنند و با این حال باید روی جسمشان فرود آیند. وقتی در آینه نگاه می‌کنند به جسمشان اشاره نمی‌کنند و با خود نمی‌گویند: «این من هستم.» بچه‌ها آگاهی ناب هستند. فکر «من» در آن‌ها نیست. تصویر ذهنی ندارند، نقاب و ماسکی بر چهره ندارند. آن‌ها پر از روح و روان بدوی هستند. آن‌ها تنها با چهره‌شان شناخته می‌شوند. بعضی‌ها به این چهره روح می‌گویند.

ـ «او گفت فراموش نکن که عالم هستی تو را دوست دارد و می‌خواهد تو موفق شوی.»

چگونه ذهنمان را تغییر می‌دهیم؟» ـ «باید رابطه خود را با ذهنتان تغییر دهید.» ـ «چگونه این کار را انجام دهیم؟» ـ «باید به‌خاطر داشته باشید که شما مبتکر اندیشه‌های خود هستید.» «اندیشمند باشیم، نه اندیشه؟» ـ «قدرت با اندیشمند است نه با اندیشه! متوجه داوری باشید، نه داور. متوجه انتقاد از خود باشید؛ اما بدترین منتقد خود نباشید.»

قبول ندارد که اندیشه مثبت یا منفی باشد. اندیشه همیشه خنثی است. این طرز برخورد ما با اندیشه است که مثبت یا منفی است

اگر ندانید که چگونه ذهن خود را تغییر دهید، نمی‌توانید تجربه خود را تغییر دهید.»

فکر قدرتی ندارد، همه چیز به این بستگی دارد که شما به فکر چه نیروهایی بدهید

«منظور اصلی کار با آینه این است که دست از قضاوت و انتقاد از خود بردارید و ببینید که به‌راستی چه کسی هستید. وقتی با آینه کار می‌کنید، می‌توانید خویشتن زیبای خود را ببینید، خود را با دیگران مقایسه نکنید و از قضاوت و انتقاد خود دست بردارید. بگویید؛ سلام بچه امروز با تو هستم. این‌گونه به دوست خوب خود تبدیل می‌شوید.»

وقتی خودتان را دوست داشته باشید، متوجه می‌شوید که زندگی هم شما را دوست دارد.»

ما از شرایط روانی خود رنج می‌بریم و آسیب می‌بینیم. دیگران هم ممکن است به ما آسیب برسانند؛ اما زندگی علیه ما نیست. چرا باید باشد؟ زندگی عمیقاً تأییدکننده است، ما تجلی آفرینش هستیم و می‌خواهد بی‌قید و شرط همان‌طور که هستیم، باشیم.