بریدههایی از کتاب عزاداران بیل
۴٫۰
(۱۳۶)
«مشد حسن، سلام علیکم، اومدیم ببینیم دماغت چاقه؟ احوالت خوبه؟»
مشدی حسن، همچنان که نشخوار میکرد، گفت: «من مشد حسن نیستم، من گاوم، من گاو مشد حسن هستم.»
موسرخه ترسید و خود را عقب کشید.
کدخدا گفت: «این جوری نگو مشدی حسن، تو خود مشدی حسن هستی. نیستی؟»
مشدی حسن پا به زمین کوبید و گفت: «نه، من نیستم، من گاو مشدی حسن هستم!»
زهرا۵۸
فانوس را روشن کرد
Mithrandir
ننهخانوم جلوتر رفت و گفت: «کار درست شد. سه تا جوان میرن که سیبزمینی و آذوقه گیر بیارن. بقیه چهکار میکنن؟ بازم میرین گدایی؟»
مشدی بابا گفت: «چاره چیه ننهخانوم؟ هر طوری شده باید شکم برو بچهها رو سیر بکنیم.»
ننهخانوم گفت: «نه، فردا هیشکی از ده نمیره بیرون. فردا عزاداری میکنیم، دخیل میبندیم، گریه میکنیم، نوحه میخونیم. شاید حضرت دلش رحم بیاد و مارو ببخشه بلارو از بَیل دور بکنه.»
ننهفاطمه درخت بید را نشان داد که تکههای کهنه از شاخههایش آویزان بود و با صدای گرفته گفت: «مگه نمیبینین؟»
و شروع کرد به گریه و جارو را زد به آب تربت و بالا سر مردها تکان داد.
اسلام با صدای بلند گفت: «اغفر لنا یا رب العالمین.»
مردها سرها را انداختند پایین، و زنهایی که بالای دیوار ردیف شده بودند دوباره پشت دیوار قایم شدند و صدای گریههاشان بلند شد.
ننهخانوم گفت: «تا عزاداری نشه، آقاها ما رو نمیبخشن.»
اهورا م
پسر مشدی صفر گفت: «خاله، تو برو بیرون ببینم من چه کار میکنم.»
خاله رفت بیرون و آنور دیوار و روی خاکها چمباتمه زد و چشم دوخت به خاتونآبادی که خم شده بود و با بیمیلی شله را لیس میزد.
پسر مشدی صفر یک قدم دیگر جلو آمد و ایستاد. کلنگ را دو دستی برد بالا و مثل برق آورد پایین و کوبید به کمر خاتونآبادی. اول صدایی بلند شد، انگار که درختی را انداختند. بعد زوزهی درماندهای که ناگهان منفجر شد و تبدیل شد به نعرهی وحشتناک و عجیبی که همهی بیلیها شنیدند.
خاله گیج و مبهوت افتاد پای دیوار. پسر مشدی صفر دوباره کلنگ را برد بالا و آورد پایین و نعره را خاموش کرد.
علی پیلپا
زن مشدی حسن که پشت بام طویله خوابیده بود، از خواب پرید و نشست. مشدی حسن از توی طویله شروع کرد به ناله. بَیلیها چوب به دست حمله کردند. پوروسیها پریدند روی تل خاکهای پشت طویله و از آنجا به پشت بام خانهی مشدی حسن و قبل از آن که بَیلیها برسند، طنابها را انداختند و کاردها را بالا بردند.
اسلام فریاد زد: «نذارین در برن.»
مردها با نعره حمله کردند. زن مشدی حسن از وحشت جیغ کشید. مردها پیش از آن که به پشت بام برسند، پوروسیها خودشان را انداختند توی باغ اربابی و وقتی بیلیها کنار دیوار رسیدند، پوروسیها مثل باد از حاشیهی بَیل در بیراهه گم شدند.
کدخدا با فانوس آمد بیرون و مردها را چوب به دست روی بامها دید. با عجله آمد و تا اسلام را دید تند تند پرسید: «چه خبره، چی شده مشد اسلام؟»
اسلام گفت: «هیچ، هیچ، پوروسیها اومده بودن مشد حسن را بدزدن.»
علی پیلپا
مشدی حسن، همچنان که نشخوار میکرد، گفت: «من مشد حسن نیستم، من گاوم، من گاو مشد حسن هستم.»
علی پیلپا
ننهخانوم گفت: «این چیه مشد اسلام؟»
اسلام گفت: «این.... این یه امامزادهس، مشدی خانوم.»
ننهفاطمه گفت: «چی؟ امامزاده؟»
اسلام گفت: «آره، این ضریحه، یه آقاس، یه امامزادهس.»
ننهخانوم با عجله رفت و فانوس را گرفت بالا و با تعجب صندوق را نگاه کرد و زد به سینه و گفت: «یا غریب الغربا، یا امام زمان!»
ننهفاطمه گفت: «السلام علیک یا محمد یا حضرت یا فاطمه یا علی.»
اسلام گفت: «السلام علیک یا ثارالله.»
کدخدا گفت: «السلام علیک یا امام الغربا.»
مردها نزدیکتر شدند و دور گاری حلقه زدند. پیرزنها نشستند روبروی گاری. اسلام رفت بالای گاری و صندوق را بوسید و گریه کرد. مردها و زنها گریه کردند.
اسلام با صدای بلند نوحه خواند. مردها بلند شدند و سینه زدند و نوحه خواندند.
زهرا۵۸
عباس گفت: «میترسم سگهای بَیل راهش ندن.»
خاتونآبادی گفت: «سگها که راهش میدن. اگه آدمها راهش ندادن، ولش کن، اون وقت خودش بر میگرده و میآد خاتونآباد.»
MrDreamer
اسلام گفت: «موسرخه حیف شد، خیلی حیف شد، چقدر به درد بَیل میخورد. یادتان هس که؟»
اسماعیل گفت: «آره، مثل بزرگترها بود.»
پسر مشدی صفر گفت: «دیگه تمام شده، فکرشو نکنین. مثل این که نبوده یا زمان قحطی مرده و رفته.»
کدخدا گفت: «همه حیف میشن. همه نفله میشن.»
مائده مائده
«آره، من این جام. برین، برین دنبال کارتون. من این جا منتظرم که ماه بیاد بالا تا من برم پایین و براش آب ببرم.»
saeed rashidi
حجم
۱۸۷٫۸ کیلوبایت
سال انتشار
۱۳۸۸
تعداد صفحهها
۲۰۸ صفحه
حجم
۱۸۷٫۸ کیلوبایت
سال انتشار
۱۳۸۸
تعداد صفحهها
۲۰۸ صفحه
قیمت:
۷۳,۰۰۰
تومان