کتاب هنر رفتار با زنان

کتاب هنر رفتار با زنان نوشتهٔ آرتور شوپنهاور و ترجمهٔ علی عبداللهی است و نشر مرکز آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب هنر رفتار با زنان

کتاب هنر رفتار با زنان مجموعه‌ای است جذاب و متنوع در باب زنان که از میان تمام آثار مفصل آرتور شوپنهاور گرد آمده است. هنر رفتار با زنان، مانند آثار دیگر شوپنهاور، صریح، بی‌پرده، دقیق، موشکافانه و البته تلخ و تاریک است. شاید بسیاری با برخی اندیشه‌های وی هم‌صدایی نداشته باشند، شاید هم کسانی باشند که آن‌ها را بپذیرند، ولی هرچه باشد دیدگاه‌های شوپنهاور و طرز نگاه وی به زنان، افزون بر آشنایی بیشتر با این فیلسوف پرشور، به کار کندوکاو در نگاه فیلسوفان مغرب‌زمین به زنان نیز می‌آید. هنر رفتار با زنان کتابی خواندنی است، هم برای آن‌ها که مخالف دیدگاه‌های این فیلسوف هستند، هم برای آن‌ها که مانند او فکر می‌کنند. شوپنهاور، در اینجا، هم برای برخی فمینیست‌ها خوراک حاضرآماده‌ای برای جدل و تندکردن آتش توپخانه‌شان در چنته دارد و هم برای محافظه‌کاران و مردسالاران.

خواندن کتاب هنر رفتار با زنان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به کسانی که می‌خواهند آرا و نظریات شوپنهاور را در باب زنان بدانند پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آرتور شوپنهاور

آرتور شوپنهاور متولد سال ۱۷۸۸ و درگذشته به سال ۱۸۶۰ میلادی است. او یکی از مطرح‌ترین و بزرگ‌ترین فیلسوفان آلمانی است و نظریاتش در حوزهٔ اخلاق، هنر، ادبیات معاصر و روان‌شناسی تاریخ‌ساز است.

کتاب‌های او از این قرار هستند:

۱. در باب حکمت زندگی

۲. جهان و تأملات فیلسوف

۳. متعلقات و ملحقات

مقاله‌ای بیست صفحه‌ای از این اثر پیش‌تر نیز به دست خشایار دیهیمی در کتاب زیر ترجمه شده بود:

مرگ (مجموعه مقالات از متفکران معروف)

۴. جهان همچون اراده و تصور

جهان به مثابه اراده و برابرنهاد

هنر و زیبایی‌شناسی؛ شاهکار فلسفی 

۵. دو مسئله بنیادین اخلاق

۶. در باب اراده در طبیعت

۷. هنر همیشه بر حق بودن؛ ۳۸ راه برای پیروزی در هنگامی که شکست خورده‌اید

۸. در باب بینایی و رنگ‌ها

۹. ریشه چهارگان اصل دلیل کافی (رسالهٔ دکتری شوپنهاور در دانشگاه ینا)

۱۰. در باب طبیعت انسان

۱۱. اخلاق، قانون، سیاست 

۱۲. زندگی این‌جوری‌ است

۱۳. هنر زنده ماندن

۱۴. هنر حفظ آبرو

۱۵. هنر رفتار با زنان

۱۶. هنر خودشناسی

۱۷. هنر خوشبختی

۱۸. هنر رنجاندن

۱۹. هنر پیر شدن

هفت کتاب اصلی شوپنهاور (شماره ۳ تا ۹) در زمان حیات وی با همین عناوین چاپ شده‌اند و سایر موارد، گردآوری‌های پس از مرگ اوست.

بخشی از کتاب هنر رفتار با زنان

«زن‌ها به‌راستی نسبت به موسیقی، نسبت به شعر، نسبت به هنرهای تجسمی هیچ احساس، باریک‌بینی و درک راستینی ندارند، بلکه کارشان تقلید و ادا و اصول صرف است و هنگامی‌که در این زمینه‌ها دست به تقلید و تظاهر می‌زنند، صرفاً قصد بهره‌برداری از خودپسندی و جلب توجه طرف مقابل را دارند. اگر می‌بینیم که توانایی مشارکت عینی ناب در فلان و بهمان چیز را ندارند، فکر می‌کنم دلیل آن به قرار زیر باشد: مرد تا پای جان می‌کوشد در همه‌حال فرمانروایی مستقیم بر چیزی داشته باشد، چه این فرمانروایی از طریق درک و فهم باشد چه از طریق چیرگی مقتدرانه بر آن. اما زن همیشه و در همه‌جا مشخصاً از سوی مرد، که خودش به تنهایی بر همان چیز سیطرهٔ مستقیم دارد به چیرگی صرفاً غیرمستقیم خوانده می‌شود. ازاین‌رو، در طبیعتِ زنان این میل نهفته است که به همه چیز فقط در حکم ابزاری برای به‌دست‌آوردن مرد بنگرند، و مشارکت‌شان در هر چیز دیگر همیشه فقط میانبری صرف و مزورانه است، که آن هم با دلبری کردن و لوندی و اداواصول و تقلید صورت می‌پذیرد. ازاین‌روست که ژان ژاک روسو گفته است: «زن‌ها به طور عام دوستدار هیچ هنری نیستند، از هیچ هنری سردرنمی‌آورند و هیچ نبوغی در آن ندارند.» همچنین، هر کسی که از جلوه یا ظاهر قضیه فراتر برود آن را در خواهد یافت، فقط کافی است به جهت و شیوهٔ توجه‌شان در هنگام اجرای کنسرت، اپرا و نمایش توجه کنیم، مثلاً خام‌دستی کودکانه‌شان را ببینیم که در زیباترین فرازهای بزرگ‌ترین شاهکارها بساط مزخرف‌گویی‌شان همچنان پهن است.

***

از دوشیزگان صرف‌نظر می‌کنیم که طبیعت به آنها چیزی عطا کرده که، در اصطلاح نمایشی و کارگردانی، آن را نقطهٔ اوج و اوج شگفتی می‌نامند، و این موهبت گذرا چند سالی در قالب زیبایی خیره‌کننده، جذابیت و سرشاری خود را نشان می‌دهد، البته به قیمت زایل شدن باقی سال‌های عمرشان. آنها با همین خصیصه است که، در طول همان سال‌های اندک، قادرند تخیل مرد را به چنان میزانی مسخّر کنند که مرد واله و مسحورشان شود و تمام عمر، به هر شکل ممکن، صادقانه غمخواری و دل‌نگرانی برای آنها را به جان بخرد. همین مرد را قادر می‌سازد در این مسیر هر قدمی برای زن بردارد، چنان‌که به نظر می‌رسد صرف برتری عقلانی وی هیچ ضمانت پایداری برایش به وجود نمی‌آورد. بدین ترتیب، طبیعت زن را، درست مانند هر آفریدهٔ (مؤنث) دیگرش، به سلاح و ابزارهایی مجهز کرده است که برای حصول اطمینان از هستی خود به آنها نیازمند است، و هر زمان که به آنها نیازمند باشد، در اختیارش است، پس هر وقت بخواهد با صرفه‌جویی معمول خود از آنها استفاده می‌کند. درست مانند مورچهٔ ماده‌ای پس از باروری، که بال‌های از آن پس خسته‌کننده و ملال‌آور و حتی خطرناک برای وضعیت تازهٔ بارداری و نوزادآوری را از دست می‌دهد. ازاین‌رو زن، در بیشتر موارد، پس از یک یا دو بار فرزندآوری، زیبایی خودش را از دست می‌دهد؛ حتی از قرار معلوم بنا به همان دلیلی که ذکر کردیم.»