کتاب تاریخ ایران

کتاب «تاریخ ایران» اثر پژوهشی آکسفورد است که با ترجمهٔ شهربانو صارمی و ویرایش تورج دریایی در انتشارات گروه انتشاراتی ققنوس به چاپ رسیده است. مؤلفان این کتاب قریب به ۱۶ تن مورخ، زبان‌شناس و متخصص در زمینهٔ مطالعات ایرانی هستند. حاصل کار آن‌ها را که ۴ سال به طول انجامید، در کتاب تاریخ ایران مشاهده می‌کنید.

درباره کتاب تاریخ ایران

این کتاب از دوران پیش از تاریخ ایران آغاز شده و تا رویدادهای معاصر پیش می‌رود. نویسنده توجه ویژه‌ای به دوران‌های کلیدی تاریخ ایران دارد، از جمله دوران امپراتوری هخامنشیان، ساسانیان و دوره‌های اسلامی. همچنین نقش آن‌ها در شکل‌گیری تمدن جهانی بررسی می‌شود.

 این اثر به بررسی دقیق تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ایران در طول قرون مختلف می‌پردازد و با استناد به منابع کهن و مدرن، چشم‌اندازی گسترده و جامع از تاریخ ایران ارائه می‌دهد. از ویژگی‌های برجستهٔ کتاب تاریخ ایران، تأکید بر تأثیرات فرهنگی و تبادلات تمدنی میان ایران و سایر فرهنگ‌ها و تمدن‌هاست. این کتاب بازخوانی تاریخ پرفراز و نشیب ایران از دوران باستان تا دورهٔ معاصر است و به دانشجویان رشته‌های تاریخ، باستان‌شناسی، هنر و پژوهشگران و افرادی که به مطالعهٔ عمیق‌تر ریشه‌ها و هویت فرهنگی ایران علاقه‌مند هستند، پیشنهاد می‌شود. این کتاب با تلاش گروهی از متخصصین رشته‌های تاریخ، ایران‌شناسی، زبان‌شناسی و ... نگاشته شده است. اسامی مؤلفینی که در نگارش این کتاب همکاری کرده‌اند عبارت‌اند از:

کامیار عبدی، کامران آقایی، علی انوشهر، کاترین بابایان، مازیار بهروز، ادوارت دومبرووا، تورج دریایی، جورج لِین، منصوره اتحادیه نظام‌مافی، افشین متین‌عسگری، مایکل جی. مورونی، دانیل تی. پاتز، علیرضا شاپور شهبازی، پرودس اُکتور شروو، اوانجلوس وِنتیس و نگین یاوری

کتاب تاریخ ایران را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 این کتاب برای دانشجویان و پژوهشگران و هر فردی که به تاریخ و فرهنگ ایران علاقه‌مند است، مناسب است. همچنین مطالعهٔ این کتاب به کسانی که به تأثیرات متقابل فرهنگ‌ها و تمدن‌ها در طول تاریخ علاقه‌مند هستند، پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب تاریخ ایران

«قدمت روستاهای اولیهٔ شناخته‌شده در ایران به ۷۰۰۰ ق.م بازمی‌گردد، با کلبه‌های کوچک و ابزارهای گوناگون برای آسیاب کردن، اما بدون نشانه‌ای از وجود حیوانات محلی یا گیاهان پرورشی. به نظر می‌رسد این روستاها ظاهراً بخشی از رویداد بزرگی بوده‌اند که اواخر دورهٔ بین‌یخچالی منتهی به دوران یخچالی دریاس جوان رخ داد.

کاهش چشمگیر گردهٔ غلات رسوب‌کرده در دریاچهٔ زریبار/زریوار زاگرس مرکزی نشان‌دهندهٔ شرایط آب‌وهوایی خشک‌تر است. این امکان وجود دارد که این شرایط آب‌وهوایی بر کل باروری زیستی تأثیر گذاشته و مانع حرکت شکارچی‌گردآوران به مناطق مرتفع‌تر برای استفاده از محصولات جنگلی شده باشد. با پایان یافتن دورهٔ دریاس جوان و مساعد شدن شرایط آب‌وهوایی، جنگل‌ها گسترش یافت، زیستگاه‌های باز پیشین به واحدهای کوچک‌تر تبدیل شد و مأواهایی برای گونه‌های مختلف برحسب ارتفاع و نوع گیاهان به وجود آمد. استقرار و کاهش زیستگاه‌های باز به تعیین و تحدید قلمرو منجر شد. مردم شروع به نگهداری و پرورش گله‌های بزسانان کردند، نوعی اهلی‌سازی ابتدایی که از آن می‌توان به عنوان استراتژی مدیریت منابع غذایی یاد کرد که در نهایت منجر به اهلی‌سازی شد. بعدها وقتی غلات پرورشی از شرق رود اردن از طریق کریدور لوانت به زاگرس رسید, فرصتی برای مردم پیش آمد تا روستاهای بزرگ‌تری بر اساس [اقتصاد] گله‌داری، گردآوری و کشاورزی بیرون از منطقهٔ جنگلی به وجود آورند. در این اثنا با گرم‌تر شدن آب‌وهوا و افزایش رطوبت، بزسانان و نیز روستاهایی که بر مبنای کار شکارچیان و گله‌داران ــ و به دنبال آن‌ها کشاورزان ــ به وجود آمده بود در ارتفاعات گسترش یافتند. به فاصلهٔ کمی بعد, شکوفایی روستاهای اولیه در زاگرس و دامنه‌های آن شروع شد.»