بریده‌هایی از کتاب طرح و نقشه ای برای شادکامی

به این نتیجه رسیدیم که نمرهٔ رضایت از زندگیِ افراد زیر همیشه بالاتر از دیگران است: کسانی که ثروتمندترند (به‌ویژه وقتی با همتایان خود مقایسه شوند)؛ آنان که جوان یا مسن هستند (دههٔ پنجم و ششم زندگی زمان بدی برای رضایت از زندگی است)؛ کسانی که سالم‌ترند؛ افرادی که روابط اجتماعی بیشتری دارند؛ متأهل‌ها (یا دست‌کم آنان که زندگی مشترک دارند)؛ کسانی که اندکی تحصیلات بالاتری دارند (ارتقای مدرک تحصیلی بد نیست، اما برای بیشینه‌سازی رضایت از زندگی شاید بهتر باشد سراغ مقطع دکتری نروید)؛ افراد مذهبی (نوع مذهب مهم نیست)؛ آنان که شغلی دارند؛ کسانی که محل کارشان به محل زندگی‌شان نزدیک است.

به زبان تخصصی، موقعی شادکام‌ترید که از چیزی که طولانی‌تر احساس می‌شود احساس بهتری داشته باشید.

کلید شادکامی عبارت است از جست‌وجوی خوشی و هدفمندی در زندگی روزمره

لحظه‌ای که به تأثیر خوب یا بدِ هر چیزی فکر می‌کنید، اساساً از خودتان می‌پرسید که وقتی به آن توجه می‌کنید چقدر اهمیت دارد و به‌این‌ترتیب به این نتیجه می‌رسید که خیلی اهمیت دارد، اهمیتی که معمولاً بیش از حدی خواهد بود که در زندگی‌تان (مهدِ بُروبیای توجه، نه ماندگاری‌اش) تجربه می‌کنید. به این می‌گویند اثر تمرݢݢکز در عمل. قاعدهٔ کلی این است: «هیچ‌چیز به اندازه‌ای که در لحظهٔ فکرکردن به آن تصور می‌کنید اهمیت ندارد». (۲۷)

بسیاری از پدرومادرهای طبقهٔ متوسط که در شهر برایتون می‌بینم ظاهراً خوشحال می‌شوند که فرزندانشان در دوران مدرسه به موفقیت‌های زیادی برسند. دلایل بالقوهٔ این خوشحالی یکی‌دوتا نیست، اما دلیل اصلیِ اینکه به موفقیت‌های کوتاه‌مدت اهمیت می‌دهند این است که موفقیت‌ها را پُلی به سوی شادکامی می‌دانند. فکر می‌کنند اگر فرزندانشان در مدرسه بدرخشند، بعدها به دانشگاه خوبی راه می‌یابند و شغل پُردرآمدی پیدا می‌کنند و همهٔ این‌ها مایهٔ شادکامی فرزندانشان می‌شود. آن‌ها ممکن است دربارهٔ موفقیت فرزندانشان تمایلات اشتباه داشته باشند، اما خواستنِ چیزی که می‌دانند قطعاً باعث ناشادکامی فرزندانشان می‌شود نشانهٔ دگرآزاری است.

دوستم در شرکت رسانه‌ای معتبری کار می‌کرد و آن روز کلاً از بدبختی‌هایش در شرکت حرف زد و از رئیس، همکاران و رفت‌وآمد خود نالید. در پایان آن دیدار، بی‌آنکه بخواهد حرفش را عوض کند، گفت «البته من از کارکردن در شرکت مدیالند خوشم می‌آید».

شادکامی آینده نمی‌تواند فلاکت و بدبختی الان را جبران کند؛ شادکامی ازدست‌رفته برای همیشه از دست می‌رود.

حالا که می‌دانید حضور در کنار دیگران کمک می‌کند احساس خوبی داشته باشید، اعانه‌دادنِ تک‌وتنهایی (اعانه‌های آنلاین)، به اندازهٔ اعانه‌دادن با سایر آدم‌ها، به درد تجربه‌های خوشی و هدفمندی نخواهد خورد.

وقتی احساس شادکامی کمتری دارید، به خیریه‌ها اعانه بدهید؛ چنین کاری باعث اوج‌گیری شادکامی‌تان می‌شود.

مطمئن شوید کسانی که می‌خواهید به آن‌ها اهمیت بدهید واقعاً از فداکاری‌هایتان شادکام‌تر شوند.