کتاب چگونه در روابط بزرگسال باشیم

کتاب الکترونیکی «چگونه در روابط بزرگسال باشیم» نوشتهٔ دیوید ریکو با ترجمهٔ فرناز فرود در انتشارات صابرین چاپ شده است.

درباره کتاب چگونه در روابط بزرگسال باشیم

هریک از ما عشق را به‌گونه‌ای تجربه می‌کنیم، اگرچه معمولا به پنج جنبه عشق توجه بیشتری داریم. زمانی‌که به ما توجه می‌شود، ما را می‌پذیرند، از ما قدردانی می‌شود، به ما محبت می‌کنند و وقتی این آزادی برای ما مجاز شمرده می‌شود که مطابق با ژرف‌ترین نیازها و آرزوهایمان زندگی کنیم، احساس می‌کنیم دوستمان دارند. در سفر زندگی، ما با این پنج «ویژگی» توجه، پذیرش، قدردانی، محبت و مجاز شمردن به شکل‌های گوناگون روبه‌رو می‌شویم. در کودکی به این پنج «ویژگی» نیاز داریم تا عزت‌نفس و منِ سالمی بسازیم. 

صمیمیت در بهترین حالت به‌معنای دَهِش و دریافت همین پنج «ویژگی» است؛ شادی‌ها و غنای رابطه. این پنج عنصر یا ویژگی عشق، سرنوشت خدمت ما به جهان در مقام وجودهای معنوی بالغ را نیز تعیین می‌کند. نمونه‌های عالی پیامبران، درواقع این پنج‌گانه عشق را به همه ما عرضه می‌دارند. طی تمرین معنوی‌مان، با قدرتی بزرگ‌تر از منِ خود آشنا می‌شویم و آن قدرت ما را با ارزانی رحمتِ توجه، پذیرش، قدردانی، محبت و مجاز شمردن تعذیه می‌کند.

در این کتاب هر پنج «ویژگی» را بررسی می‌کنیم و ارتباط هرکدام را با کودکی، روابط و بلوغ معنوی شرح می‌دهیم. همچنین تمرین‌هایی در این کتاب ارائه می‌شوند که شما می‌توانید در حل کردن مسائل کودکی، ایجاد روابط پرنشاط‌تر و همچنین آگاه‌تر و پرمهر شدن از آن‌ها استفاده کنید. به‌درستی انگیزه من در ارائه این تمرین‌ها، آرزویی معنوی و خطیر بوده است. این آرزو که شما شخصی پرمهرتر شوید و جهان از شما بهره‌مند شود.

کتاب چگونه در روابط بزرگسال باشیم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به کتاب‌های توسعهٔ فردی پیشنهاد می‌شود.

بخشی از کتاب چگونه در روابط بزرگسال باشیم

البته بیشتر ما از تربیت به‌میزان خوبی برخوردار بوده‌ایم و نیازهای عاطفی‌مان برای پنج «ویژگی» جلب‌توجه، پذیرش، قدردانی، محبت و مجاز بودن به‌اندازه قابل‌قبولی برآورده شده است. بنابراین، در بزرگ‌سالی به‌اندازه کافی با ایجاد رابطه با دیگران به شیوه‌های سالم، راحت هستیم و این به‌این‌معناست که بدون احساس تملک کورکورانه یا ترس فلج‌کننده از نزدیکی، با هوشیاری ارتباط برقرار می‌کنیم. بااین‌همه، هیچ‌کس بدون یادگیری مهارت با آسودگی کامل رابطه برقرار نمی‌کند، همان‌گونه که کسی بدون آموزش نمی‌تواند بی‌نقص پایکوبی کند. برخی در این کار استاد می‌شوند و برخی دیگر هرگز به‌خوبی یاد نمی‌گیرند؛ اگرچه شاید دیگران صددرصد متوجه نشوند. رابطه نیز به همین ترتیب ممکن است موفق به‌نظر برسد، اما شاید صمیمیت یا تعهد حقیقی را تأمین نکند و چنانچه این رابطه به ازدواج و فرزندان بینجامد، مسئله‌ای جدی در میان است. ما می‌توانیم درزمینه پایکوبی، حاضر به پیشرفت و بهبود مهارت‌هایمان نباشیم، چراکه پیامد چندانی برای اشخاص دیگر ندارد، اما اگر همین کار را در یک رابطه انجام دهیم، شاید کسی آزار ببیند (در اینجا رابطه به‌معنای ارتباط صمیمانه و زندگی در کنار هم یا جدا از هم است).

برخی از ما چنان درنتیجه خشونت و برآورده نشدن نیازهایمان در کودکی آسیب دیده‌ایم که نمی‌توانیم به‌سادگی صمیمی شویم. شاید به‌مرورزمان بتوانیم ارتباط صمیمانه را یاد بگیریم، اما فقط به‌شرطی که مسائل آن دوران را حل کنیم. ما مسئول هستیم که انرژی لازم برای تمرین را صرف کنیم و در ایجاد روابط خوب ماهر شویم. وضعیت خودبه‌خود اصلاح نمی‌شود. لازم است یاد بگیریم، به ما یاد بدهند، برای گذشته‌مان سوگواری کنیم، کارهای روان‌درمانی انجام دهیم، با خود حقیقی‌مان آشنا شویم، عادت‌های چندین‌ساله را کنار بگذاریم، با کسی تمرین کنیم، یک مسیر معنوی را دنبال و به آن عمل کنیم و کتابی مانند این را بخوانیم و کار کنیم. خوشبختانه ما انسان‌ها از روانی مستعد برای این کارها برخورداریم و سرانجام، قدم‌های اشتباه و ناشی‌گری‌ها را با حرکت‌های هماهنگ و مشترک که بازتاب ترانه عاشقانه دلمان است، جایگزین می‌کنیم.